Categorie: Updates

Voor Diesje - Hans van der Kamp

Kort verhaal Voor Diesje is de laatste toevoeging aan de categorie Podcasts. We hebben het hier ook wel over 'verwerpelijke' podcasts. Dat menen we niet zo heel serieus, maar het verhaal komt van een vorige site en we zijn podcasts zo langzamerhand weer gewoon radio gaan noemen, want radio is een mooi compact en internationaal woord dat van ons best mag mogen blijven bestaan. Bovendien lopen er geen videocamera's mee. Het is 'n eenvoudige voordracht.

Terugblik? Ja, nu al

Stichting NTV Amsterdam, het bezorgde moedertje van deze site, ontstond ooit omdat de overheid een rechtspersoon nodig had om een project aan ons uit te besteden. Kennelijk accepteren ze daar geen personen van vlees en bloed als rechtspersoon. Naast een tentoonstelling die we voor hen georganiseerd hebben, wilden ze ons voorlichtingsfilms laten maken, maar door de pandemie werd ons beroep als 'contactberoep' bestempeld en mochten wij (te) vaak niet werken.

Zo ontstond uit verveling en landerigheid een site over de Nieuwmarktbuurt. We hadden toen nog geen idee dat de enige bewoners, die zich nog echt met de buurt verbonden voelen, over het algemeen hoogbejaard zijn en tot de meest humorloze Amsterdammers gerekend mogen worden, dus we hebben onze buurtverbindende activiteiten snel weer gestaakt. Toch ontstond tijdens die pandemie het idee om radio te gaan maken en onze eerste uitzendingen waren op die site over de Nieuwmarktbuurt te vinden.

Luister naar de eerste uitzending:

En de tweede uitzending:

Niet zonder gevoel voor overstatement kon je daar ook het audiobook van La Peste door Albert Camus beluisteren. In het Engels, de voertaal van veel middenstanders in de Nieuwmarktbuurt:

Winston Churchill

Het is niet altijd fijn om op een verjaardagsfeestje naar een dronken oom of tante te luisteren, maar het blijft een feit dat dronken mensen een zekere gave voor oreren hebben, al valt er wel eens een lettergreepje weg. Zo ook bij Winston Churchill, misschien wel een van de bekendste alcoholisten van de vorige eeuw. Hoewel ik me niet in zijn politieke voorkeuren kan verplaatsen, mag ik graag naar zijn gedragen toespraken luisteren.

Het einde van WOII:

Their finest hour - 18 juni 1940:

Russia Invaded - 22 juni 1941:

Menno Wigman - Binnenbrand

Voor literair tijdschrift De Opkamer heb ik indertijd verschillende geluidsopnamen gemaakt van Menno Wigman's gedichten. Ik leerde hem kennen voordat zijn eerste bundel verscheen en we konden het soms goed met elkaar vinden en soms ook in het geheel niet. Menno was in die tijd even onzeker als hij ambitieus was.

Hij was de laatste redacteur van De Opkamer en hij zou er later niet graag aan herinnerd worden. Het was immers een uitgave op het Internet en dat was 'not done' in de jaren negentig.

Hij speelde in die tijd ook nog in een band. Een dichter die een goed gevoel voor ritme heeft, dat kan nooit kwaad, luister maar:

Breyten Breytenbach - Taalstrijd

Mijn liefde voor poëzie is betrekkelijk laat in mijn leven gekomen. Ik maakte grappen over dichters als mensen die 'pleinvrees kregen boven een leeg velletje A4' en meer van dat soort uitspraken. Het was een manier om te verhullen dat ik poëzie eigenlijk niet zo goed begreep. Vooral niet als de dichtkunst aan bepaalde stijlregels gebonden was, zoals bij een sonnet. Echte kunst laat zich niet in keurslijven dwingen, dacht ik vaak.

Dat veranderde toen vriend Theo Gaasbeek in 1996 (?) de Nacht van de Poëzie in Utrecht vastlegde op een bandrecorder. Hij moest daar allerlei stunts voor uithalen, want de opnamen waren bedoeld voor ons literair tijdschrift De Opkamer en daar hadden we geen toestemming voor gekregen, want de rechten waren al vergeven aan de NOS, die naar mijn beste weten weinig of niets gedaan heeft met hun opnamen. Theo wist een plek te bemachtigen bij een luchtschacht, die niet zo in het zicht lag, en daar maakte hij technisch niet zo perfecte, maar wel complete geluidsopnamen.

Luisterend naar die opnamen, werd ik geraakt door het gedicht Taalstrijd. Ik begreep de helft van de woorden niet, maar het ritme en de klank pakten me meteen. Ik begreep dat je gedichten niet alleen moest lezen, maar ze ook in je hoofd moest kunnen horen, door langer stil te staan bij een gedicht, in plaats van de bladzijde snel om te slaan en door te lezen.

The War of the Worlds (1938)

Het Internet heeft er langzaam maar zeker voor gezorgd dat met name overheden erg bang geworden zijn voor desinformatie. Daar kan ik de humor eigenlijk wel van inzien, omdat overheden en politici in het bijzonder hun hand niet omdraaien voor wat desinformatie. Maken de burgers, of de media, zich schuldig aan het verspreiden van desinformatie dan roepen diezelfde politici graag om strikte regelgeving en harde maatregelen.

Kennelijk zijn we sinds 1938 een beetje ons gevoel voor humor kwijt geraakt. In dat jaar produceerde Orson Welles een hoorspel, dat overkwam als een live uitzending, waarin verslag gedaan werd van marsmannetjes die in New Jersey een waar slachtveld aanrichtten. Het was zo overtuigend gedaan dat veel mensen die afgestemd waren op die radiozender in blinde paniek raakten.

Meer informatie op Wikipedia